Kalafior w medycynie

Roślina jednoroczna należąca do rodziny krzyżowych, prawdopodobnie stanowi uszlachetnioną formę białego brokuła. Pochodzi z Cypru, dlatego początkowo nazywano go kapustą cypryjską. Znany był w starożytnym Rzymie i Grecji, skąd rozprzestrzenił się na inne kraje. W Polsce kalafior zaczęto uprawiać na przełomie XVI i XVII wieku.
    Częścią jadalną są młode pędy kwiatowe, zakończone kwiatostanem, tzw. różą, u nasady której wyrastają liście przykrywające kwiatostan. Na jakość kalafiorów, tzn. na ich wielkość i zwięzłość duży wpływ mają właściwości konkretnej odmiany oraz warunki agrotechniczne. Najcenniejsze odmiany charakteryzują się białym lub jasnokremowym zabarwieniem. Waga róży kalafiora waha się w granicach od 25 dag do 2 kg, a ich łuk od 7 do 30 cm.
    Kalafior zaliczany jest do cenniejszych warzyw z uwagi na swój skład chemiczny, a także wartości smakowe i dietetyczne. Warzywo to zawiera m.in.: sód, potas, magnez, wapń, mangan, żelazo, miedź, cynk, fosfor, fluor, chlor, jod, karoteny, witaminy: K, B₁, B₂, B₆, C; kwasy: nikotynowy i pantotenowy. Poza tym w skład kalafiora wchodzą olejki eteryczne, nadające mu przykry zapach podczas gotowania, w trakcie którego wydziela się siarka.
    Do najbardziej znanych odmian kalafiora zaliczamy: Idol, Pionier, Zelandia, Master, Stella Nowa, Erfurcki 150, Ekspres, Inspektowy z Mor.